Veda nedir?

Bu yazı dümdüz bir yazı olacak baştan uyarayım.. Ve bir kadın hakkında olacak.. Bildiğiniz gibi anneannem bir süredir yoğun bakımdaydı ve durumu kötüydü.. Bugün kaybettik onu.. 91 yaşındaydı, artık yaşam onun için acılıydı evet ama bu hüzne, acıya engel olmuyor.. Her kayıp gibi canınızı yakıyor.. Ben neden yazıyorum bunları şimdi buraya.. Otur da acını yaşa demelisiniz bana.. Bu da bir yolu değil mi ama?.. 

Haberi aldığımda eve gelmek üzereydim ben.. Girdim içeri, oturdum, ne yapacağımı bilemedim.. Haber verilecek yerlere haber verdim.. Sonra acıktım elbet..Yemek hazırladım, yedim.. Film izlesem dedim, olmadı.. Kitap beni biraz oyaladı.. Gece yarısı oldu işte.. Düşündüm de bu kadın, yani benim anneannem kendisinden bahsedilmesini hakedecek kadar değişik biriydi.. Ve anladım ki bu içimdeki sıkıntıyı ancak paylaşarak atabilirim ben..

Nerden başlamalı acaba?? Benim ona benzerliğimden başlayalım.. Belli bir olgunluğa eriştikten sonra anladım ki ben karakter olarak anneanneme çok benziyorum.. Çok konuşurdu, hatta bir ortamda insanlara bağırdığına kaç kez şahit oldum: "aaa hep siz mi konuşacaksınız.. Susun da biraz ben anlatayım":) Ben de çok konuşurum.. Anlatacak bir şeyim varsa susturulmam zordur ki anlatacak bir şeylerim hep vardır halihazırda..

Huysuzdu.. Ama çok huysuzdu be:) Mesela ben küçükken beraber oynadığımız bir arkadaşımı kolundan yakalayıp atmıştı evden.. Sevmezdi çocukları çünkü.. Sıkılmıştı bizim oyunumuzdan, dırdırımızdan.. Sonra daha yaşlanınca komşuları bir şeyler getirirdi yesin yaşlı kadın kendi yapamıyordur diye.. Çorba yapmış bir gün bir komşusu.. Tadına bakmış, sonra da kadının kapısına gitmiş "Bu ne böyle bulaşık suyu gibi.. İçmem ben bu çorbayı" diye:)).. Çok eli açıktı aslında.. Ama kafası kızınca verdiği bir şeyi geri isteyebilirdi sizden asla utanmadan.. Aslında bunlar biraz da dobra olmaktan geliyor.. Sırf nezaket olsun diye bir şeye beğendim demezdi, canını sıkan şeyi söylemekten çekinmezdi..

Huysuzumdur ben de.. Ama çok huysuzum beee:) Bilmem birgün onun kadar huysuz olacak mıyım?? Olmam umarım:).. Açık sözlülüğümse bazen tutuyor.. Bazense engelliyorum kendimi.. Öyle zamanlarda uzaklaşıyorum insanlardan olabildiğince..

Başka?? Çok gamsızdı.. Kafasına pek bir şey takmazdı.. Ama sonra gider size önemsiz gelen bir şeye üzülür de üzülürdü.. Ben bunu sonradan geliştirdim.. Canım düşünmek istemeyince, canımı sıkan şeyleri düşünmemeyi öğrendim..

Bahçesi hayatıydı.. Sabahın köründe kalkar tüm çiçeklerini, ağaçlarını, domateslerini, biberlerini vs. tek tek sulardı.. Bahçesinde tek bir çöp bulamazdınız da evi bok götürmüş umrunda olmazdı:)

Böyle delice tutunduğum bir şeyim yok sanıyorum.. Belki sadece kendi dünyam.. Belki bir ona karşı böyle özenliyim de çok sakınıyorum, kimseye geçit vermiyorum..

Anneannem son beş senedir artık kendine bakamadığı için annemle kalıyordu.. O çok sevdiği bahçelerinden uzakta (evinin bahçesi, evinin yakınında küçük bir bahçe ve bir de deniz kenarında bahçesi vardı).. Onun için dört duvar arasında yaşamak korkunçtu.. Televizyon izlemezdi.. Günah falan diye değil (zira çok dindar değildi), sadece düşkün değildi.. Diğer yaşlılar gibi aman örgü öreyim demezdi.. Hele daha sonraları yataktan kalkamaz olduğunda bir odada kaldı.. Çok üzülüyordum o haline.. 8. katta yaşamak ona göre değildi ki..

Ama bizi hep tanıdı.. Beni her gördüğünde "Irmak senin adını ben koydum biliyor musun?" diye sorardı.. Ardından da "susayan ırmak arar, yoktur sevende karar" diye bir Türk Sanat Müziği şarkısını söylemeye başlardı.. 

Şimdi vedalaşırken sanırım bir kez daha teşekkür etmeliyim.. Adımı çok seviyorum çünkü.. Ve biliyorum ben de gevezeyim, huysuzum hatta kavgacıyım ama anneanne umarım senin kadar da olmam yani kusura bakma:)