Tarçınlı Hayat..

7,5 aydır beraberiz.. Böyle sayınca inanamadım. Zaman çabuk geçiyor gerçekten de. Bizim beraber çok zor günlerimiz oldu. Bana geldiğinde hastaydı. Stres yüzünden. Terkedilmiş olmaya dayanamadığından, boynunda, kulaklarının ucunda, kafasında yaralar vardı. Kanıyorlardı. Anestezi altında o yaralar temizlendi, uzunca bir süre boyunlukla dolaşmak zorunda kaldı, her gün ilaçlar sürüldü, hap içti. 

Sonra biz birbirimize alışmaya çalıştık. Şimdi sanki hep varmış gibi geliyor. Evde biraz sesi çıkmasa arıyorum.. Etrafın tüy olması umurumda değil.. Bazen kendini oyuna kaptırıp evi dağıttığında ancak gülüyorum. 

Kendini oraya buraya sıkıştırmayı çok sever benim kızım..

Otur, pati ver, gel, bekle, yat öğrendiği komutlar. Bir de sabah benden önce uyanıp beni uyandırmaya çalıştığında "yatak!" diyorum hemen yatağına koşup yatıyor. 

Olmasa olmazmış.. Almak isteyip de tereddüt yaşayanlar, bilin ki çok zor, çok büyük sorumluluk.. Ama gerçekten seviyorsanız her şeye, her saçmalığına değer:))